عباس

عباس، صيغه مبالغ از «عبس» به معناي پر هيبت و چهره در هم كشيده است و نيز به معناي شير بيشه است. شيري كه شيران از او بگريزند. عباس نام فرزند علي ابن ابي طالب (عليهما السلام) است در ميان كنيه‌هاي ايشان ابوالفضل (ابوفاضل، ابوالفضائل) مشهورترين است و مادرش‌ام البنين مي‌باشد. در كربلاي حسيني ۳۴ ساله بود كه «سقا» و «قمر بني هاشم» و «علمدار» القاي او بوده است. مروت و جوانمردي و ولايتمداري او در كربلا مثل اعلاي اخلاق و عرفان اسلامي شده است. حتي وقار و متانت و صلابت نفس او از چشم دشمنان به دور نمانده است تا جائيكه عمربن سعد هيبت و چهره آرام و پرصلابت او موجب ترس و وحشت در لشكريان خود مي‌دانست و به افراد خودش سفارش مي‌كرد كه چشم در چشم او ندوزند تا منقلب نشوند. هر كس نام فرزندش را «عباس» بگذارد و حرمت اين نام را نگهدارد به ادب و مروت و هيبت روحاني آراسته مي‌شود و حضرت عباس مراد غيبي او مي‌گردد، همگان از او ه بزرگي و جوانمردي ياد مي‌كنند و در آخرت از شفاعت آن بزرگوار بهره‌مند خواهد شد و آب بعنوان رمز معرفت و دريافت پيام‌هاي روحاني در زندگي او نقش بسزائي خواهد داشت. بطوري كه حضرت عباس عليه السلام بعنوان سقاي تشنه لبان در كربلا وقتي مامور مي‌شود كه آب را به خيام زنان و اطفال امام حسين عليه السلام برساند در مصاف با آب فرات مكاشفه‌اي به او دست مي‌دهد كه واقف سّر نهان ولايت مي‌شود بطوري كه آب به او مي‌گويد. گفت عباس از پي آب آمدي من سرت گردم چه بي‌تاب آمدي من خودم مست شراب ساقي‌ام از يم كوي ولايت باقي‌ام اين طراوت‌ها كه بيني در من است جملگي از حاصل آن خرمن است گر به مولايم رساني جام من تا ابد سيراب گردد كام من چون تو هم رودي ازآن دريا شدي اين چنين آشفته سوي ما شدي