عباس

عباس،صيغه مبالغ از « عبس» به معناي پر هيبت و چهره در هم كشيده است و نيز به معناي شير بيشه است . شيري كه شيران از او بگريزند . عباس نام فرزند علي ابن ابي طالب ( عليهما السلام) است در ميان كنيه هاي ايشان ابوالفضل ( ابوفاضل ، ابوالفضائل) مشهورترين است و مادرش ام البنين مي باشد .در كربلاي حسيني ۳۴ ساله بود كه « سقا» و « قمر بني هاشم» و « علمدار» القاي او بوده است . مروت و جوانمردي و ولايتمداري او در كربلا مثل اعلاي اخلاق و عرفان اسلامي شده است . حتي وقار و متانت و صلابت نفس او از چشم دشمنان به دور نمانده است تا جائيكه عمربن سعد هيبت و چهره آرام و پرصلابت او موجب ترس و وحشت در لشكريان خود مي دانست و به افراد خودش سفارش مي كرد كه چشم در چشم او ندوزند تا منقلب نشوند. هر كس نام فرزندش را « عباس» بگذارد و حرمت اين نام را نگهدارد به ادب و مروت و هيبت روحاني آراسته مي شود و حضرت عباس مراد غيبي او مي گردد ، همگان ار او ه بزرگي و جوانمردي ياد مي كنند ، و در آخرت از شفاعت آن بزرگوار بهره مند خواهد شد . و آب بعنوان رمز معرفت و دريافت پيامهاي روحاني در زندگي او نقش بسزائي خواهد داشت . بطوريكه حضرت عباس عليه السلام بعنوان سقاي تشنه لبان در كربلا وقتي مامور مي شود كه آب را به خيام زنان و اطفال امام حسين عليه السلام برساند در مصاف باآب فرات مكاشفه اي به او دست مي دهد كه واقف سّر نهان ولايت مي شود بطوريكه آب به او مي گويد. گفت عباس از پي آب آمدي من سرت گردم چه بي تاب آمدي من خودم مست شراب ساقي ام از يم كوي ولايت باقي ام اين طراوت ها كه بيني در من است جملگي از حاصل آن خرمن است گر به مولايم رساني جام من تا ابد سيراب گردد كام من چون تو هم رودي ازآن دريا شدي اين چنين آشفته سوي ما شدي