حسن

حَسَن در لغت صفت مذكر از حُسن به معناي نيكو و زيباست. و نيز از «حَسَنَ يَحسُنُ حُسناً» به معني زيبا شد و نيكو شد. بقول حافظ: جمال حسن در حّد نصاب است زكاتم ده كه مسكين و فقيرم همچنين به معناي ملاحت، بهجت و صحت بكار مي‌رود. حسن نام دومين امام معصوم فرزند امام علي (ع) و فاطمه زهرا (س) است كه او را سبط اكبر رسول الله (ص) هم مي‌گويند. امام حسن (ع) در علم و حلم و مهرباني زبانزد خاص و عام بوده است. دوران ده ساله امامت آن بزرگوار با خلافت غاصبانه معاويه پسر ابوسفيان همراه بوده است كه سرانجام با حيله معاويه در ۲۸ صفر سال ۵۰ هجري به فيض شهادت نائل آمد. هر كس نام فرزندش حسن باشد و حرمت اين نام در آن خانواده حفظ گردد، تأثير اخلاقي و رواني بسزائي در اعضاي خانواده خواهد داشت بطوري كه همگان به ويژه فردي كه نام او «حسن» است به حُسن خلق و گذشت و مهرباني آراسته خواهد شد. و پيام آيه شريفه: «فتقبّلها ربُّها بقبولٌ حسنٍ و أًنبتَها نباتاً حسناً » در حق آن‌ها جاري خواهد شد. توسل به نام امام حسن (ع) و ذكر مدام آن در سحرها و بعد از نماز صبح موجب جوشش محبت در اعضاي خانواده و خوش نامي در بين جامعه و رفع كدورت‌ها و دلتنگي‌ها در بين خويشاوندان خواهد شد. و در فرداي قيامت كساني كه به اين نام مزيّن هستند با ذكر نامشان در صحراي محشر مورد شفاعت آن بزرگوار قرار خواهند گرفت. ز عشق آل طه گشته‌ام مست دگر حالي از اين خوشتر نخواهم بـراي زينت جان در دو عالـم بجـز خُلق حسن زيور نـخواهـم.